Dagboek van André Kuipers - Deel 10: Trainen in Houston II

De MSG is een apparaat van ESA dat onder Nederlandse supervisie gebouwd is en dat in het Amerikaanse deel van het ruimtestation staat. Je werkt met rubber handschoenen in een soort minilaboratorium. Gevaarlijke gassen kunnen niet uit de 'handschoenenkast' ontsnappen.

Omdat de experimenten heel wat handelingen en voorbereidingen vereisen, hebben we alle aspecten getraind. Van de tijdlijn en procedures die ik 's ochtends door krijg via de computer tot het uitvoeren en later weer opbergen van de experimenten. Er was ook een simulatie met de verschillende grondstations. Via een camera kon ESA in Nederland over mijn schouder meekijken. Het zijn heel nuttige trainingen. Ik zie allemaal stukjes van een grote puzzel in elkaar vallen en krijg dan echt het gevoel dat het gaat lukken, straks in de ruimte.

E-mail

Eerder deze week heb ik getraind op alle communicatieapparatuur en de computersystemen die ik daarvoor moet kunnen bedienen. Je kunt vanuit het ruimtestation praten met de grond in Houston, Huntsville en met het vluchtleidingcentrum in Moskou, waar ook mijn ESA collega's zitten. In de vrije tijd pak je de telefoon om even naar huis te bellen, of log je in op de computer om e-mails te verzenden. E-mail ontvangen is iets lastiger. Ik moet voordat ik naar boven ga een lijst met adressen aan de NASA geven. Alleen van de mensen op die lijst kan ik e-mail ontvangen. Anders zou de hele wereld natuurlijk een bericht kunnen sturen.

In de computer zit ook een wereldkaart, waar precies op staat waar het ruimtestation op dat moment boven de aarde vliegt en waar het naar toe gaat. Erg handig als ik straks voor één van de experimenten radiocontact zoek met scholen in Nederland. Tegenwoordig is er een verlengkabel naar de radioapparatuur gelegd, zodat ik tijdens het praten lekker uit het raam kan kijken naar Nederland. Als er geen wolken boven hangen tenminste…

Filmen

Aan boord van het ruimtestation is veel foto- en videoapparatuur. Deze week heb ik met de Amerikaanse camera's leren werken. Experimenten en de vlucht zelf worden vastgelegd, voor het publiek en voor de wetenschappers. Ik film zelf graag, dus met veel van de techniek ben ik al bekend. Netwerk heeft laten zien hoe ik met mijn camera in de weer ben in de oefenmodules van het ruimtestation. Dat noem ik mijn extern geheugen. Als de training afgelopen is, loop ik alles nog eens door met mijn videocamera. Dat kijk ik later terug, soms voordat ik opnieuw zo'n training doe, soms gewoon een uurtje in bed. Het houdt mijn geheugen fris.

Ik heb ook gesprekken gehad met de leidinggevenden en collega's deze week. Eerst was er een gesprek met de hoge heren van NASA, over de toekomst en of alles goed verloopt. We hebben van alles besproken, bijvoorbeeld wat er na de landing gebeurt. Veel van de mensen kende ik al door mijn werk. Eentje was hoofd van het NASA kantoor in Sterrenstad. Een ander heb ik ontmoet tijdens de landing van mijn Europese collega Pedro Duque en een derde was piloot aan boord van de Shuttle bij de eerste missie waar ik als projectwetenschapper aan verbonden was.

'Inside stories'

Daarna heb ik allerlei informele gesprekken gevoerd met collega astronauten. Léopold Eyharts bijvoorbeeld, die in 1998 naar het ruimtestation Mir vloog. En Roberto Vittori, die in 2002 een vlucht vergelijkbaar met de mijne uitvoerde. Ik wilde graag hun 'inside stories' horen, verhalen van mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten als waar ik straks terechtkom. Het ging over praktische zaken, over ziek worden, privacy en het toilet bijvoorbeeld. En natte handdoeken waarmee je je in de Zarya module wast, waar laat je die? Het zijn dingen die tijdens de trainingen alleen heel summier worden behandeld. Zo moeten de handdoeken eerst te drogen gehangen worden, omdat water erg kostbaar is en je het wilt terugwinnen in het gesloten systeem aan boord.

Een presentatie die wel uitgebreid was, was die over de medische apparatuur. Er is ontzettend veel, van een defibrillator tot infusen en van tandheelkundige apparatuur tot hechtmateriaal. Een compleet ziekenhuis in de ruimte eigenlijk. In uiterste noodgevallen moeten we iemands tanden kunnen trekken, een astma-aanval kunnen bestrijden of reanimeren. De apparatuur wordt vermoedelijk en hopelijk nooit gebruikt, maar het zijn wel mooie spullen.

Mission Control

De laatste activiteit op vrijdag was een bezoek aan het vluchtleidingscentrum, Mission Control. Daar werd me verteld hoe de activiteiten in het ruimtestation vanaf de grond in Houston begeleid worden. Het is goed om te zien hoe het er aan de andere kant uitziet en met wie ik straks uit de ruimte spreek.

Feest

Vorige week vrijdagavond was er een feest ter ere van het feit dat de huidige bemanning 100 dagen in het ruimtestation zat en het feest was meteen ook voor de "prime crew" zoals wij genoemd worden.

Het weekeinde heb ik doorgebracht met mijn twee dochters. Ze vonden het prachtig om het Amerikaanse leven hier in Texas te zien. Cowboy hoeden, pick-up trucks en neon reclames. Ze zijn ook aangeschoven met twee etentjes die ik had. Eentje met mijn oude bemanningsleden Leroy Chiao, Bill McArthur en Valeri Tokarev. Dat was hartstikke gezellig.

En later met mijn huidige bemanningsleden Fincke en Padalka en de reserve bemanning Sharipov, Chiao en Thiele, compleet met allemaal familie. We keken om ons heen en telden in totaal acht verschillende nationaliteiten, van Amerikaans en Russisch via Nederlands, Duits, Chinees, Zweeds tot zelfs mensen uit India en Oezbekistan. Fantastisch! En heel typerend voor de internationale samenwerking die we met het ruimtestation hebben.

Deel 11: Afscheid van Nederland. Het G-krachten spel »»