Dagboek van André Kuipers - Deel 13: Chatten, keuren en afscheid van dochters
4 - 10 maart Tijdens mijn ruimtereis maak ik een educatieve videofilm over de fysiologische kant van de ruimtevaart. Dus over de gevolgen van de gewichtloze omgeving op het menselijk lichaam. Mijn collega's Frank De Winne en Pedro Duque hebben zo'n zelfde film gemaakt, maar dan over het gedrag van vloeistoffen in de ruimte en over de wetten van Newton.
Aan mij is het om te laten zien dat er meer bloed naar je hoofd stroomt in de ruimte, dat je nek dikker wordt en je benen juist dunner. En dat je je met je ogen dicht bijvoorbeeld niet meer kan oriënteren. Deze week heb ik de procedures doorgenomen en geoefend met de camera. Als mijn film klaar is, dan wordt er, samen met de vorige twee, een educatieve film van gemaakt voor het middelbaar onderwijs.
Een tweede training was die van de landing. Het was voor het eerst dat we hem met de hele bemanning hebben gedaan, compleet in ruimtepak en twee keer achter elkaar. Eerst zat ik in de linker stoel voor de boordwerktuigkundige, vervolgens Michael Fincke. Die blijft tenslotte in het ruimtestation achter na mijn terugkeer en zal in noodgeval ook als boordwerktuigkundige terug moeten kunnen vliegen.
Tussen die twee trainingen zat een pauze en dat gaf ons de gelegenheid om even te oefenen voor één van de tradities vlak voor de lancering. Net als Joeri Gagarin, de eerste man in de ruimte, zullen ook wij op weg naar het lanceerplatform even tegen het achterwiel van de bus plassen. Dat is nog een hele toer met een ruimtepak aan, dus het was goed dat we dat onverwacht even lachend konden oefenen.
Persoonlijke impressies
Vrijdagmiddag ben ik in Moskou geweest, naar het ESA kantoor. Ik dacht dat ik erheen ging voor een lunch met ambassadepersoneel van diverse Europese landen. Dat klopte ook wel, maar bij binnenkomst moest ik onverwacht direct het woord nemen om te vertellen over de missie en de trainingen. Ik heb uitgebreid verhaald over hoe alles in elkaar steekt. Daarbij moest ik zelfs oppassen dat ik niet drie uur aan het praten bleef, er is zoveel te vertellen. Vooral persoonlijke impressies dus. En een beetje uitleg over de internationale samenwerking tussen Europa en Rusland. Veel mensen weten niet precies hoe dat zit.
Het weekeinde heb ik doorgebracht met mijn dochters Robin en Megan. Dit was de laatste keer dat ik ze zag voor de vlucht. En zelfs bij de lancering vanaf de lanceerbasis in Baikonoer is de kans groot dat ik ze in de menigte niet kan onderscheiden. We hebben van alles gedaan. Ik ben mee geweest naar paardrijden, iets wat ze fantastisch vinden om te doen. We zijn naar het laatste deel van Lord of the Rings geweest in de bioscoop, naar een openluchtmuseum en natuurlijk naar een subtropisch zwembad. We hebben het heel even over de vlucht gehad, maar niet te lang, want ze weten alles natuurlijk al.
Radioamateur
Terug in Sterrenstad hebben we geposeerd voor de officiële bemanningsfoto's. Dat gebeurde in een speciale fotostudio, met de landsvlaggen op de achtergrond. Van mij zijn twee persoonlijke foto's gemaakt, eentje met de Nederlandse en eentje met de ESA-vlag. Snel heb ik ook nog de emblemen met het DELTA logo en met ons bemanningslogo voor de Sojoez TMA-4 op kunnen plakken die ik net had ontvangen uit Nederland.
Daarna ben ik doorgegaan met trainingen voor de amateur-radio. Aan boord van het ruimtestation heb ik een tijdelijke ontheffing om als radioamateur te kunnen praten met scholieren en studenten in Nederland. We hebben alle procedures doorlopen en ik heb om te oefenen tijdens een training in het ruimtestation simulator echt contact gemaakt met de trainers en twee Nederlandse vrienden van mij, die deze week in Sterrenstad op bezoek zijn. Een daarvan, Chris van den Berg, is zeer bekend met de ruimtevaart communicatie en luistert al decennia naar alle radioverkeer tussen de grond en de Russische ruimteschepen.
Internet chat
Dinsdag had ik ook contact met Nederlandse kinderen, maar dit keer via het internet tijdens een chatsessie. Heel veel kinderen hadden zich dinsdag in verschillende bibliotheken verzameld om via het internet vragen aan mij te stellen. Ik werd echt overspoeld. Duizenden vragen kwamen in nog geen uur tijd op me af. Het was heel leuk om zoveel mogelijk zo snel mogelijk te beantwoorden.
Er zaten heel leuke vragen bij, bijvoorbeeld of ik sterren en planeten kan zien vanuit het ruimtestation (ja, en sterren flikkeren niet omdat er geen dampkring is). Natuurlijk hoe ik daarboven naar de wc ga (een luchtstroom zorgt dat alles in de afvoer komt) en slaap (goed vastgegespt). Maar ook met welke snelheid je eigenlijk door de ruimte vliegt (28.000 kilometer per uur) en wat je moet doen als je zuurstof op is (met electriciteit nieuwe maken uit water). Het was een mooie sessie, ook al heb ik helaas niet alle vragen kunnen beantwoorden. Maar als ik terug ben uit de ruimte, doen we het gewoon nog een keer over.
Medische keuring
De volgende dag werd ik onderworpen aan een medische keuring, een erg belangrijke dit keer, zo vlak voor de vlucht. Door de Russische artsen werd ik van voor tot achter door de molen gehaald. Er was een oogarts en een kno-arts, een chirurg bij, een internist, een neuroloog. Ze deden voor een deel hetzelfde: voelen, meten, porren.
We zijn een uurtje of drie, vier bezig geweest. Natuurlijk was er een electrocardiogram, moesten er veel buisjes bloed afgetapt worden, moest ik urine afstaan en werden er van zo'n beetje al mijn organen echo opnamen gemaakt.
Het blijft altijd spannend zo'n keuring. Je weet dat astronauten heel kort voor hun missie afgekeurd kunnen worden. Onlangs was dat mijn collega-bemanningslid Bill McArthur. Hij mag gelukkig een volgende vlucht wel weer vliegen, maar het is natuurlijk heel ingrijpend als je na zoveel voorbereiden de ruimte niet in mag.
Bij mij zal het vermoedelijk wel loslopen. Ik voel me goed. Hopelijk hoor ik niets meer van de keuring. Geen reactie betekent: niets aan de hand en dus gereed voor lancering!
