Dagboek van André Kuipers - Deel 17(II): Rust, Baikonoer en quarantaine

Je doet je eigen ruimtepak aan en ik moet zeggen dat het redelijk comfortabel zit. Gelukkig maar want ik zit er straks acht uur lang in. Staan en lopen is minder prettig. De beschermende laarzen zijn krap en je bent in een gebogen houding gedwongen. Maar we lopen maar kleine stukjes, naar de bus en naar de raket.

Voor de camera’s wordt de luchtdichtheid van het pak getest. Alles was in orde. Dan komt het echte werk. Naar de Sojoez TMA-4. Deze staat in de stijgers in een grote hal en via trappen klimmen we erheen. Vanaf nu komt het meer overeen met grotonderzoek dan met ruimtevaart.

Door een kleine opening in de leefmodule kruipen we naar binnen. Dan dalen we af naar de landingscapsule. Dat is een heel krap en voorzichtig gebeuren. Op het juiste moment moet je jezelf in de luikopening omdraaien en oppassen dat je niets beschadigt. Dan laat je jezelf zakken in de stoel van de commandant, doet het luik dicht en manoeuvreert ruggelings naar het linker kuipstoeltje, zorgend dat je niet op je veiligheidsriemen gaat zitten. Je moet het heel rustig doen, want het is erg warm en vermoeiend en het zweet loopt met straaltjes van je hoofd.

Als de hele bemanning er is doe je allerlei testen; vastgespen, radio communicatie en beeldschermen testen, standen van kleppen en schakelaars controleren, enzovoort. Ook deed ik voor het eerst de test met het omhoog komen van de stoel. Dit gebeurt vlak voor de landing, om de klap beter op te vangen. De stoel komt een halve meter naar voren, zodat we heel dicht bij het instrumenten paneel komen te zitten. Ik keek daar met gemengde gevoelens naar uit vanwege mijn lengte, maar ik had uiteindelijk meer dan genoeg ruimte voor mijn knieën.

Maar vervolgens moest ik er weer uit en in die landingspositie was het bijna onmogelijk om los te komen uit de stoel en opzij te rollen naar de stoel van de commandant.

Na flinke inspanning en het proberen van allerlei technieken om zonder schade aan de capsule en helm uit mijn stoel te komen lukte het na een kwartier. Ik weet nu tenminste wat de beste manier is en na de vlucht zijn bovendien snel allerlei helpers bij de capsule om de bemanning bij te staan.

Verder hebben we die dag de laser afstandsmeter getest, die ik eventueel moet installeren en gebruiken, en hebben we de leefmodule gecontroleerd. Daar staat de Kubik apparatuur voor de biologische experimenten al op me te wachten. Het begint echt te worden.

Quarantaine

Na terugkeer uit Baikonoer hebben we alleen nog instructie gehad over waar onze kleding is en over de medische controles en contacten gedurende de vlucht.

Vanaf nu zijn de dokters de baas. We zijn in quarantaine in Sterrenstad, om te voorkomen dat we op het laatste nog een vervelende ziekte oplopen. Ik woon in een aparte kamer op de beneden verdieping van mijn eigen hotel, op een afgesloten afdeling. We mogen geen handen meer schudden en niet omhelzen en kussen. Contact met buitenstaanders is gelimiteerd. Een epidemioloog zorgt ervoor dat alles goed loopt.

Dat betekent dat we ook een paar rustige dagen hebben om de laatste voorbereidingen te treffen, zoals het werken aan een handboek met persoonlijke notities. We hebben nog een gemeenschappelijk etentje met de bemanning op kosmonauten dag, 12 april, de datum van de lancering van Yuri Gagarin. Aan de festiviteiten kunnen we natuurlijk niet deelnemen.

Vooruitblik op de laatste week

Dinsdagochtend vertrekken we na een traditioneel ontbijt weer naar Baikonoer. Daar zitten we weer op onze quarantaine afdeling. De epidemioloog deelt dan constant alcoholdoekjes uit om onze handen schoon te maken.

We bereiden daar met onze trainer de echte procedureboeken voor, hebben overleg met de mensen die de laatste baanberekeningen doen om de juiste starttijd te horen, liggen af en toe op de kieptafel en eten drie warme maaltijden per dag. Afvallen zit er niet in. Rennen mag nog wel.

Ook moeten we onze persoonlijke spullen inleveren, is er een persconferentie en gaan we weer naar de Sojoez voor de laatste controle. Alle bagage zit er dan in.

En dan zijn er de tradities. We hijsen de vlaggen en twee dagen voor de vlucht gaan we naar de kapper. Wat die met mij moet doen weet ik niet.

De lancering

Op 19 april staan we al om 01:30 op en maken ons klaar. We zetten onze handtekening op onze kamerdeur en vertrekken naar de bus. Op de gang zegent een orthodoxe priester ons met een hoop water. Buiten staan familie en vrienden en pers om ons uit te zwaaien.

Dan op weg naar de lanceerbasis waar we onze pakken aandoen en testen.

Na een gesprek met de commissie en hoogwaardigheidsbekleders lopen we het plein op voor het gebouw, voor het officiële melden dat we klaar zijn.

Met de bus rijden we vervolgens naar het lanceerplatform, met de traditionele plasstop halverwege, om ons daar weer kort te melden bij een commissie. En dan bestijgen we de trap naar de lift en zwaaien we iedereen voor de laatste keer uit.

Met de lift gaan we naar de toegangsdeur tot de capsule, waar nu een omhulsel omzit, op ongeveer 40 meter hoogte.

Ik ga als eerste naar binnen, daal af in de landingscapsule en nestel me in mijn stoel. Dan begint alles waar ik zolang van gedroomd en voor getraind heb.