Dagboek van André Kuipers - Deel 17(I): Rust, Baikonoer en quarantaine

Crew rest

Na de eindexamens zijn er altijd een paar dagen ontspanning ingepland voor de bemanning. Dat betekent geen training, geen pers en geen officiële bezigheden.

Voor mij hield het vier rustige dagen met mijn vriendin Helen in. Plannen voor een bezoek aan een mooi stadje en een leuk restaurant hebben we zonder spijt laten vallen om alleen rustig bij elkaar te zijn, wat te wandelen en fietsen en gezellig met ESA collega’s in het kleine keukentje maaltijden te maken.

Wel moesten we de hele periode actie ondernemen om de bagage van Helen te traceren. Daar zaten persoonlijke spullen in die mee de ruimte in moeten. De tas stond nog ergens op Schiphol.

Het enige officiële dat ik heb gedaan was aanwezig zijn bij een diner in het Moskouse hotel Metropool ter afsluiting van een symposium ter ere van 15 jaar samenwerking tussen ESA en de Russische ruimtevaart organisatie, (tot voorkort genaamd Rosaviakosmos). Ik ben op dit moment natuurlijk een symbool van die samenwerking en met toestemming van mijn commandant en het trainingscentrum kon ik er bij zijn.

Naast de top van de agentschappen waren daar ook vele collega astronauten en collega’s van ESTEC. Ik vond het erg leuk om weer met hen te spreken. Ook omdat ik zo weer veel over de andere kant van de DELTA hoorde. Er zijn massa’s mensen met de vlucht bezig en ik hoor vanzelfsprekend maar een klein beetje van wat er allemaal speelt.

Vorige week zondag was er hier in Sterrenstad een tennistoernooi. De Star City Open zeg maar. Vele kosmonauten speelden daar, onder andere mijn eerdere commandant, de oude garde en Yuri Kargapolov, onze ESA office manager. Yuri won het toernooi. Drie keer trainen per week leverde hem een grote beker op.

We zijn gezellig op bezoek geweest bij Mike Fincke en zijn vrouw en zoontje. Voor Gennadi en Mike is het anders dan voor mij. Zij gaan meer dan 190 dagen naar het ISS, terwijl ze kindjes van twee en drie hebben. De prijs van het astronautschap.

Helen vertrok zondag weer. Ik zal haar hopelijk in Baikonoer nog even kort zien. Haar bagage stond gelukkig eindelijk op het vliegveld, zodat ze de spullen voor de vlucht aan onze chauffeur kon meegeven.

Laatste voorbereidingen in Sterrenstad

Met collega ESA-astronaut Reinhold Ewald hebben mijn reserve Gerhard Thiele en ik de operationele kant van de vlucht doorgenomen. Reinhold leidt het grondteam in ESTEC en Moskou. Het was een nuttige sessie waarbij het programma van elke dag werd besproken en ook hoe we zullen communiceren. Het blijkt dat de planning voor de eerste experimenten in de Sojoez heel lastig is vanwege de wetenschappelijke restricties en de werk restricties voor de bemanning, die maar weinig slaapt voor de lancering en vervolgens rust hard nodig heeft.

Maandag was er weer een medische test. Weliswaar zijn we twee weken geleden officieel goedgekeurd, maar volgens de regels moet er vlak voor de vlucht een laatste check plaatsvinden. ESA lijfarts Ulrich Straube moest er op korte termijn voor uit Keulen komen met alle papieren. Dus weer alle testen laten uitvoeren en alle specialisten bezoeken. En alles was weer in orde.

Direct na de keuring had ik mijn laatste experiment training. Ik heb zonder procedures, alleen met een bladzijde met schema’s en wat tekst het hele experiment uitgevoerd en het verliep prima. Ook zijn de laatste grond registraties van mijn oogbewegingen gemaakt om straks met de gegevens van de vlucht te vergelijken.

Ik hoop dat ik tijdens de vlucht een goede plek voor het experiment kan vinden. Ik moet ergens een scherm ophangen met visuele fixatie punten waar niemand voor langs kan zweven en me dan anderhalve meter ervandaan goed vastmaken. Dat wordt nog een uitdaging. Ook de laatste huid bacteriën heb ik verzameld en een vragenlijst over rugpijn ingevuld. Nou maar kijken hoe het met die bacteriën en die rugpijn in de vlucht gaat.

Kieptafel

Verder zijn er deze tijd wat fysiologische voorbereidingen. Zo liggen we tot de vlucht diverse keren achterover gekanteld op een kieptafel, om te wennen aan het volle gevoel in je hoofd dat optreedt door verschuiving van het bloed naar je bovenlichaam in gewichtsloosheid. Met een strakke band om je bovenbenen kunnen we wat bloed in de benen houden en het effect verminderen.

Ook zijn we, uitgerust met hartelektroden en bloeddrukmeters weer de grote centrifuge in geweest om de versnellingskrachten van de start en de landing na te bootsen. Ik stelde me al voor dat het echt was.

Ook persoonlijk heb ik me voorbereid. Zo heb ik een lijst met e-mail adressen naar NASA gestuurd voor mensen die me een e-mail kunnen sturen. Dat is een beperkt groepje bestaande uit leden van het grondteam en familieleden, want er is geen tijd om veel e-mails te lezen.

Met mijn trainingsbegeleider Antonio Torres heb ik mijn persoonlijke spullen klaargemaakt. Dat is een frustrerende bezigheid. Er mag maar anderhalve kilo mee en er zijn allerlei restricties. Ik heb de neiging om altijd veel te veel mee te slepen. Nu ben ik echt gelimiteerd. Foto’s, persoonlijke sieraden en memento’s, speelgoed en mijn muziek (toch veel te veel natuurlijk) zitten er zeker in.

Baikonoer

Om het ruimteschip en onze ruimtepakken te testen zijn we met een grote groep technici, trainers en officials twee dagen in Baikonoer geweest. In deze Russische enclave in de kale, droge Steppe van Kazachstan ligt de lanceerbasis.

We vlogen er heen in twee vliegtuigen van het trainingscentrum. De reserve bemanning reist deze laatste weken altijd in een aparte bus of vliegtuig om de vlucht door een ongeluk niet in gevaar te laten brengen. Het vliegtuig lijkt van binnen meer op een trein met restauratie. Overal banken en tafels en gezellig eten en toasten.

Ook heb ik duizenden handtekeningen gezet ondertussen. De Russen kwamen met stapels foto’s aan, maar ook met Nederlandse vlaggetjes voor mee in de ruimte. Russische musea, verzamelaars en mensen die hard aan de vlucht werken doen ze daar een groot plezier mee.

Na ontvangst door een comité zijn we met twee bussen naar ons kosmonautenhotel gereden. Daar wonen we op een afgesloten afdeling per twee in een appartementje met twee kleine kamertjes met bed en bureau.

Na nog meer foto’s ondertekenen ben ik die avond nog even gaan rennen. Op het terrein van het hotel is een laantje met bomen, geplant door de eerste kosmonauten. Daar achter houdt Baikonoer op. Door een gat in de omheining kan je bij de rivier komen en oneindig rennen door de Steppe als je zou willen.

Vervolg... Deel 17(II): Rust, Baikonoer en quarantaine »»