Alle vormen en maten
Een ruimtevaartuig is een machine die is ontworpen om de ruimte in te gaan. Ze kunnen worden gebruikt om de aarde te bekijken en voor communicatie, navigatie en ruimteverkenning. Er zijn ook ruimtevaartuigen die mensen de ruimte in brengen, de zogenaamde ' 'bemande ruimtevaartuigen'. Verder zijn er ruimtevaartuigen die voorraden naar ruimtestations brengen.
Omdat er geen lucht is in de ruimte, kan een ruimtevaartuig min of meer elke vorm hebben. De grootte is eerder een probleem. Een ruimtevaartuig moet binnen de stroomlijn van een raket kunnen passen. En de raket moet genoeg vermogen hebben om de satelliet de ruimte in te krijgen.
De eerste satelliet ter wereld, de Spoetnik, woog 83,6 kg en was niet groter dan een flinke voetbal. Tegenwoordig kunnen communicatiesatellieten wel meer dan 6 ton (6000 kg) wegen.
Modules die worden gebruikt voor de bouw van ruimtestations zijn nog groter. Het 20 ton zware ATV (Automated Transfer Vehicle) van ESA kan maximaal 9 ton aan vracht en experimenten naar het Internationale ruimtestation ISS kunnen vervoeren.
De vorm van een satelliet hangt voor het overgrote deel af van het feit of het ding in de ruimte ronddraait of niet.
Sommige satellieten, Meteosat bijvoorbeeld, draaien om hun as en zijn trommelvormig. De meeste satellieten van tegenwoordig hebben de vorm van een doos en draaien niet om hun as. De instrumenten die ze aan boord hebben, bijvoorbeeld camera’s, zijn het grootste deel van de tijd dezelfde kant op gericht.
Sommige dragen grote 'zonnevleugels' (zonnepanelen die zonlicht omzetten in elektriciteit) die draaien zodat zij altijd naar de zon zijn gericht. Kleine satellieten hebben vaak aan vier kanten platte zonnepanelen.
Bij landingstoestellen ligt dat anders. Zij moeten extreme hitte kunnen doorstaan omdat zij heel snel in de dampkring afdalen. ESA’s Huygens-sonde, die op Titan is geland, had bijvoorbeeld de vorm van een schotel met een hitteschild dat naar voren was gericht.
Laatst aangepast 13 oktober 2011
