Europa’s komeetverkenners
03 december 2012
Op 13 maart 1986 stuurde ESA’s sonde Giotto beelden door van een zwart aardappelvormig voorwerp dat in heldere stralen materiaal de ruimte in spuwde. Voor het eerst in de geschiedenis was de vaste kern in het hart van een komeet te zien.
Het doel van Giotto was de komeet Halley, genoemd naar de 17de-eeuwse Engelse sterrenkundige Edmond Halley. Hij besefte als eerste dat deze heldere komeet ons regelmatig bezoekt en elke 75 tot 76 jaar terugkeert naar het binnenste zonnestelsel. De volgende keer dat hij aan de hemel te zien zal zijn is in 2061.
De komeet Halley is de beroemdste van de miljoenen kometen die om de zon draaien. Zelfs in de jaren dat hij in het duister van het buitenste zonnestelsel is, laat hij nog zichtbare sporen na. Elke maand oktober trekt de aarde door een regen van fijn stof dat de komeet achter zich laat. Zo ontstaat de meteorenzwerm de Orioniden. De komeet Halley is waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor de meteorenzwerm de Eta Aquariden, elk jaar in mei. Meteoren worden vaak "vallende sterren" genoemd. Wanneer het door kometen achtergelaten stof en gruis met grote snelheid de atmosfeer van de aarde binnengaat, verbrandt het en ontstaat een lichtspoor.
Sinds het opmerkelijke succes van Giotto hebben ruimtesondes ook andere kometen bestudeerd. Maar de meest ambitieuze missie is wel ESA’s kometenjager Rosetta, die in 2014 aankomt bij de komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta zal langs de kern scheren en de veranderingen als gevolg van de opwarming door de zon nauwkeurig in kaart brengen. Verder zal hij een klein ruimtetuig loslaten, Philae, voor de eerste zachte landing op een komeet ooit!
