H ιστορία πίσω από τις φωτογραφίες του Paolo Nespoli
'Οταν το διαστημόπλοιο Soyuz TMA-20 άφησε πίσω του το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ο Ιταλός αστροναύτης της ESA Paolo Nespoli ανέλαβε να φωτογραφίσει το διαστημικό λεωφορείο Endeavour και το διαστημικό φορτηγό Johannes Kepler, τα οποία παρέμεναν προσδεμένα. Ο Paolo θέλησε να μοιραστεί την ξεχωριστή εμπειρία που έζησε.
Στην οθόνη της τηλεόρασης, το εγχείρημα φαινόταν εύκολο: το διαστημόπλοιο Soyuz σταμάτησε σε απόσταση περίπου 200 μέτρων και απέναντι του ο Διαστημικός Σταθμός πήρε θέση. Ο Paolo σήκωσε τη φωτογραφική μηχανή του για να αποθανατίσει τη θέα έξω από το μικρό παράθυρο του Soyuz και στη συνέχεια κάθησε δίπλα στα άλλα δύο μέλη του πληρώματος, το Dmitri Kondratyev και την Catherine Coleman.
«Οι ελιγμοί που έπρεπε να εκτελεστούν ήταν πολύπλοκοι και το παραμικρό λάθος θα είχε μοιραίες συνέπειες, αλλά ένιωθα ότι άξιζε το ρίσκο,» λέει ο ίδιος ο Ιταλός αστροναύτης που είχε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για να απολαύσει την πανέμορφη θέα.
Άξιζε η παράτολμη προσπάθεια
«Η λήψη των συγκεκριμένων φωτογραφιών δεν απαιτούσε μονάχα να σηκώσεις τη φωτογραφική μηχανή και να εστιάσεις,» εξηγεί ο Paolo.
«Από τη στιγμή που αποδεσμεύτηκε το Soyuz, ήμασταν δεμένοι στα καθίσματά μας και φορούσαμε ειδικές στολές. Οι στολές μας και οι τρεις καταπακτές του διαστημοπλοίου είχαν σφραγιστεί και για την ασφάλεια μας δεν θα απασφαλιζόταν ξανά, καθώς ένας νέος έλεγχος απαιτεί οξυγόνο που ήταν λιγοστό και αρκούσε μονάχα για τις ανάγκες του ταξιδιού πίσω στη Γη.»
Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το παράθυρο μέσα από το οποίο θα λάμβανε τις φωτογραφίες του Διαστημικού Σταθμού ήταν σε ένα τμήμα του διαστημοπλοίου που είχε μερικά αποσυμπιεστεί.
Ο Ιταλός αστροναύτης έπρεπε να βγάλει τα γάντια του, να λύσει τη ζώνη, και αφού σηκωθεί από το κάθισμά του να αιωρηθεί έως την καταπακτή και να επανασυμπιέσει το χώρο πίσω από την καταπακτή πριν την ανοίξει.
«Έπρεπε να περάσω πάνω από το Dmitri, προσέχοντας να μην χτυπήσω κανένα από τους μοχλούς ελέγχου, για να φτάσω έως τις φωτογραφικές μηχανές μου, οι οποίες ήταν έτοιμες πριν την αναχώρησή μας.»
Ο Ιταλός αστροναύτης δεν περιορίστηκε σε φωτογραφίες, αλλά τράβηξε και βίντεο, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη σύνθεση της εικόνας: «Ανάλογα με τη θέση της Γης και τις αντανακλάσεις στο τζάμι του μικρού παραθύρου, έπρεπε να φροντίζω ο φωτογραφικός φακός να παραμείνει στραμμένος στο κέντρο του παραθύρου.»
«Πραγματικά προσευχήθηκα οι εικόνες αυτές να καλές, καθώς είχα γνώση της αξίας τους. Βέβαια δεν μπορούσε κάτι να αλλάξει και έτσι τις ξέχασα προς στιγμή για να συγκεντρωθώ στο να κλείσω την καταπακτή σωστά, να περάσω τις δοκιμασίες για την επιβεβαίωση της ασφάλειας της στολής πριν επιστρέψω στα καθήκοντά μου.»
Υπέροχη η αίσθηση της επιστροφής
Μετά την προσγείωση του Soyuz, ο Paolo ένιωθε εξαντλημένος, αλλά η αίσθηση της επιστροφής ήταν υπέροχη. Κατά την παραμονή του στο Χιούστον, αθλείται δύο ώρες κάθε ημέρα και το σώμα του έχει αρχίσει να δυναμώνει.
«Καθώς το σώμα μας άρχισε να προσαρμόζεται στην αίσθηση της βαρύτητας, συνεχίσαμε να συγκεντρώνουμε επιστημονικές μετρήσεις, τις οποίες έχουμε ήδη αρχίσει να αναλύουμε.»
«Η αίσθηση της επιστροφής είναι μοναδική και μεγάλη η χαρά της συνάντησης μου με τη γυναίκα μου και τη δύο χρονών κόρη μου, η οποία έχει συνηθίσει πια να με βλέπει να στέκομαι στα δύο πόδια μου και όχι μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης.»
Για τον Paolo ήταν τιμή να τραβήξει αυτές τις ιστορικές εικόνες. «'Οταν ήμουν παιδί, η φωτογραφία ήταν αγαπημένη ενασχόληση και καθώς μεγάλωνα με πήγε σε ασυνήθιστα μέρη όπου έζησα αναπάντεχες συγκινήσεις,» λέει ο ίδιος ο Ιταλός αστροναύτης.
«Σαν ένας φωτογράφος που έχει μπροστά του ένα πανέμορφο μοντέλο, έπρεπε να συγκεντρωθώ στην τεχνική και καλλιτεχνική αρτιότητα της κάθε φωτογραφίας που τραβούσα, παρά στην ομορφιά του.»
«Εκμεταλλευόμουν το χρόνο που μεσολαβούσε μέχρι να αφήσω τη φωτογραφική μηχανή για να πιάσω την βιντεοκάμερα για να κλέψω μία σύντομη ματιά στη θέα έξω από το παράθυρο, γιατί διαφορετικά θα με είχε μαγέψει με την ομορφιά της.»
«Τα όνειρα μπορεί να γίνουν πραγματικότητα. Όλοι μας θα πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, καθώς και το πιο τρελό όνειρο μας μπορεί κάποτε να πραγματοποιηθεί.»
